Пчаляра с вёскі Скібічы Драгічынскага раёну на Берасьцейшчыне Сільвестра Мацкевіча, які нарадзіўся 18 верасня 1909 году, верагодней за ўсё, расстрэльвалі ў Курапатах, але не забілі.

Гэтую гісторыю з цудоўным выратаваннем свайго дзеда перасказаў ягоны ўнук Сяргей Мацкевіч са слоў бацькі. У канцы 1940 – напачатку 1941 гг. Сільвестар Мацкевіч як працавіты і заможны селянін трапіў у Драгічынскую турму, пры гэтым страціў сваю вялікую і дагледжаную гаспадарку. Праз нейкі час спадар Сільвестр быў вызваленны, аднак паколькі не згадзіўся супрацоўнічаць з савецкімі спецслужбамі, зноў апынуўся за кратамі, а потым быў этапаваны ў Менск.

У першыя дні вайны разам з іншымі шматлікімі «ворагамі народу» арыштаванага Сільвестра Мацкевіча прывязлі ў лес пад Менск і загадалі распрануцца - нібыта для надгляду. Затым уключылі фары і пачалі расстрэльваць з кулямёта зняволеных, пастаўленых каля ямы ў два шэрагі. Сільвестр Мацкевіч стаяў у другім шэрагу, і як толькі пачалася страляніна, зваліўся ў яму разам з іншымі людзьмі. Куля яго не зачапіла, і ён маўчаў, калі каты каванымі ботамі білі яго па жываце і галаве ? правяралі, ці жывы. Разумеў: войкнеш - даб’юць. Ноччу выпаўз з-пад трупаў і разам з яшчэ адным ацалелым вязнем, якога зваў палякам, рушыў да бліжайшай вёскі. Там атрымаў дапамогу вопраткай і абуткам, адтуль рушыў на захад, да сваёй вёскі.

Улетку 1944 года зразумеў, што на гэты раз саветы яго ўжо дакладна заб’юць. Вырашыў не выпрабоўваць лёс і пайшоў на Захад. З Нямеччыны дадому так і не вярнуўся, атабарыўся ў ЗША, дзе і жыў у Чыкага. Там займаўся сваім любым пчалярствам, дапамагаў будаваць украінскую ўніяцкую царкву і актыўна ўдзельнічаў у грамадскім жыцці дыяспары аж да самага сыхода ў лепшы свет 9 ліпеня 1986 г.

Зараз нашчадкі збіраюць матэрыялы пра ягоны пакутніцкі лёс. На жаль, сын Сільвестра Мацкевіча пайшоў з жыцця і ўдакладніць ягонае апавяданне няма як ... .

Марат Гаравы