Партызанскімі сцежкамі

Наш Ваенна-гістарычны музей імя Удовікава надае вялікае значэнне развіццю краязнаўства і турызму. З гэтай мэтай калі наладзілася добрае восеньскае надвор’е, мы вырашылі разам з ветэранамі вёсак Белін і Малінаўка прайсці па партызанскіх мясцінах і наведаць урочышчы Дыферэнцыя і Церабун.

Нашым правадніком згадзіўся быць белінскі краязнавец і аматар экстрэмальнага турызму Пётр Падлужны. Ён загадзя дамовіўся на каня з падводай, каб нам менш прыйшлося ісці пешшу.

І вось уранку я, Алег Ясковіч і Іван Лявончык сышлі ля паромнай пераправы праз Дняпроўска-Бугскі канал. Туды ўжо пад’ехаў веласіпедам Пятро Канстанцінавіч. Павітаўшыся і абгаварыўшы дэталі падарожжа, мы пайшлі на паром, каб пераправіцца ў Малінаўку.

Вёска Малінаўка з’явілася на карце раёна толькі пасля вайны, калі пачалі ствараць калгасы і адсяляць хутары.

Росквіт яе прыпадае на перыяд меліярацыі мясцовых балот у 70-я гады мінулага стагоддзя. У той перыяд тут была васьмігадовая школа (162 навучэнцы), пошта, клуб, бібліятэка, сталоўка для меліяратараў і некалькі ферм для жывёлы. Жыццё бурліла. Ніхто не думаў, што з цягам часу 2000 га меліяраваных зямель зарастуць лесам, а цэнтр калгаса (СВК) апынецца ў Новай Папіне за 20 км. І яшчэ – гэтая паміраючая вёска апынулася ў пагранічнай зоне. Зараз мясцовыя хаты купляюць, разбіраюць і вывозяць. Што будзе праз дзсяць год, можна спрагназаваць: дамы, якія застануцца, цяжка будзе знайсці сярод зарасляў бяроз і асін.

Сеўшы на падводу ля магазіна ў Малінаўцы, мы паехалі ў пошуках экстрыму. Навокал закінутыя парослыя кустоў’ем палеткі. Сонца сваімі промнямі грае на кроплях расы, у такт яму пяюць птушкі і стракочуць цвыркуны. Настрой ва ўсіх добры, бо горад і цывілізацыя нам надакучылі.

Едзем. Пётр Падлужны распавядае пра тое, што тут было раней. Ён мясцовы жыхар і ведае кожную купіну на балоце, кожнае больш-менш цікавае месца і распавядае нам, як добра было раней без электрычнасці, газу, тэлефонаў і транспарту. Людзі вялі натуральную гаспадарку і маглі добра жыць без дасягненняў сучаснай цывілізацыі.

Неўзабаве паказаўся Жыроўскі канал. Тут зараз вядуць работы па яго расчыстцы. Працуюць хлопцы з Пінска. Канал чысцяць у накірунку Белага возера. Верагодна, вынішчаць уюноў, якія яшчэ засталіся ў гэтым канале. Шкада, бо гэтую рыбу злавіць ужо амаль немагчыма.

Пакінутыя людзьмі напаўразбураныя дамы і сядзібы зараслі лесам – так выглядае зараз былая вёска Церабун. У пасляваенны час тут нават была пачатковая школа. Аднак людзі пацягнуліся да цывілізацыі і пакінулі свае дамы. Адзін дом мы ўбачылі ў добрым стане, бо тут Папінскае лясніцтва размясціла сваю пасеку. Для пчол гэта сапраўдны рай – няма наўкол палёў, дзе расліны апрацоўваюць хімікатамі. Гледзячы на вуллі з пчоламі, хочацца пакаштаваць мёду, але няма гаспадара пасекі. Перакусіўшы, мы паехалі далей.

У гэтым месцы пасля вызвалення ад немцаў 22 лістапада 1944 г. загінуў у баі з бандэраўцамі батальён 220 га пагранпалка, якім камандаваў ст. лейтэнант Васільчанка. Мы ля крыжа на тым месцы.

Далей нашай мэтай былі пошукі сядзібы знакамітага на ўсю акругу Паўла Лявончыка. У гэтага дзеда было восем дзяцей, і ён памёр, пражыўшы 103 гады. Для мужчын такое амаль немагчыма. Так удзельнік экспедыцыі Іван Лявончык аказаўся на месцы, дзе калісьці жыў яго знакаміты прадзед.

У час вайны ў гэтых мясцінах знаходзіўся партызанскі атрад імя Калініна, якім камандаваў Юрый Самаркін. Яго партызаны ўвосень і зіму 1943-44 гг. пабудавалі тут умацаваныя дзоты і больш за месяц вялі баі з немцамі, мадзьярамі і ўласаўцамі. Гэтыя падзеі ўвайшлі ў гісторыю як “абарона Дняпроўска-Бугскага канала”.

У хуткім часе мы рушылі ў адваротны шлях. Па дарозе знайшлі і некалькі цікавых экспанатаў, якія папоўняць фонды нашага музея.

Шмат таямніц захоўвае гэты лес. Тут ёсць забытыя магілы партызан і месцы, дзе вялі баі з казакамі паўстанцы Рамуальда Траўгута.

У такія падарожжы неабходна накіроўвацца з дзецьмі. Маршрут мы прайшлі і атрымалі ад убачанага шмат задавальнення.

Комментарии к статье

К данной статье еще никто не оставил свой комментарий. Ваш комментарий может стать первым!

Оставить комментарий

Последние новости

Бой за ваколіцай

Гэта сачынене напісана адным з вучняў Брашэвіцкай СШ які жыў з сем’ёй у в. Гумнішчы. Пра гэты бой шмат што стала вядома. Параненым быў у гэтым баі Уладзімір Дружынін – які быў закінуты у тыл ворага радыстам. Ён у складзе группы выконваў заданне разведупраўлення ГШ Чырвонай Арміі. На лячэнне быў адпраўлены самалётам за лінію фронта.

Время вернуться!

В кинотеатре г. Дрогичина «Беларусь» прошла премьера нового фильма белорусских кинематографистов «Время вернуться». Данный фильм относится к категории военно-исторических драм.

Поиск продолжается

Недавно, работая с документами по подразделениям, участвующим в освобождении г. Дрогичина в июле 1944г. мне удалось найти документы, рассказывающие о ходе боевых действий.

Старые пасхальные открытки

Бережно хранить прошлое – это главная задача музея. Наш музей собирает самые разнообразные предметы, которые имеют историческую ценность и могут повествовать о том, как жили люди много лет назад и чем они занимались.

Помним тебя, солдат Василий!

Недавно, в наш Военно-исторический музей им. Д. Удовикова пришёл пенсионер Василий Плешко из д. Сиреневка. Он принёс с собой семейные реликвии: орден Отечественной войны 2-й ст., фотографию молодого человека и справку, выданную командиром войсковой части п/п 11221 о праве на льготы матери солдата - Анастасии Ивановне Плешко .